7 Faktor In de vereniging De volgende ochtend startte iedereen rustig en maakten we van de mogelijkheid gebruik om gezamenlijk te ontbijten bij de grote tent op basis van ‘Bring your own’. Vanaf half tien was de inloop van daggasten voor degenen die wel gezellig komen maar bijvoorbeeld niet het hele weekend kunnen blijven, of genoeg hebben aan een dag. Op het veldje stonden vijftien gezinnen te kamperen en ruim twintig gezinnen zijn op de zaterdag aanwezig geweest. Om 10 uur startte het programma met alle stoere durfallen die in de grote tent hun eigen prikkunsten konden vertonen of laten zien hoe zij dit met een ouder doen. Ik vind het altijd een moment van besef, respect, en voor velen van herkenning. Ook hier is weer het motto, niets moet en alles mag. Wie niet in de tent wil prikken doet dit natuurlijk niet en wie liever niet wil komen kijken hoeft natuurlijk ook niet. Toch is het delen van dit moment niet iets wat je elke dag meemaakt en het kan zowel de toeschouwer als de persoon die prikt verrijken. Dit gaat soms met een lach en soms, ook in de tent, met een traan maar ook dat mag er zijn. Dit jaar namen zelfs jonge kampeerders die voor het eerst aan het weekend deelnamen al plaats in de tent! Sessies met sprekers Hierna was er gelegenheid om deel te nemen aan één van de drie sessies met sprekers. Verpleegkundige Sasja Andeweg van het Erasmus MC nam de geïnteresseerden tienermeiden apart over uitdagingen, ervaringen en mogelijkheden rondom menstruatie en gynaecologisch onderzoek. Verpleegkundige Caroline van de Velden van Erasmus MC besprak prikangst met een grote groep (voornamelijk) ouders en verpleegkundige Nanda Uitslager van de Van Creveldkliniek sprak met de jongens over school, sport, reizen en meer. Wij namen als ouders die met minder regelmaat geconfronteerd worden met het moeten prikken, een moment voor onszelf in het zonnetje. Ik heb wel gezien dat de bijeenkomst voor prikangst drukbezocht werd en hoorde dat velen er ook iets uitgehaald hebben van praktische tips tot een fijn gevoel om samen de uitdagingen met elkaar te kunnen delen. Na de lunch was er geen programma en werden door onze en andere kinderen samen waterballonnen gevuld en gegooid, er werd gezwommen, samen kaartspelletjes gespeeld en uiteindelijk belandden we als toeschouwer (ik) en deelnemers (mijn man en jongste) in een groot gezamenlijk potje bierflesjesvoetbal. Groepsfoto Iets na vijven verzamelden we ons voor de groepsfoto, werden de laatste glitter tattoos gezet en werd de winnaar van de ‘snoeppot’ bekendgemaakt. Per kind kon een briefje worden ingeleverd. Wie raadde hoeveel snoepjes er in de pot zaten, kon de pot winnen. Het is haast ondenkbaar maar twee kinderen hadden beiden 347 gegokt en zaten beiden dus in gelijkspel het dichtste bij. Aaron heeft de pot mee naar huis en Jasper zal na afloop van het weekend door de werkgroep ruim worden voorzien in een vergelijkbare. Het zijn soms de kleine dingen die het doen. Deze herinnering hebben wij weer binnen.
RkJQdWJsaXNoZXIy NzkyMjk=